جاودان باد یاد و نامت...

گذشت ایام نیز نتوانست دلهای پر از درد و رنج ما را اندکی تسکین 

 دهد.... 

هنوز  باورنکرده ایم رفتنت را که چون دریا زلال بودی و  

چون آسمان بی انتها و چه معصومانه پرواز کردی....

بار عظیم این غم جانسوز را بر دوش کدامین سنگ صبور بیاویزیم  

که اینگونه در یک روز بهاری مملو از سکوت شامگاهان 

با عطر خدا در آمیختی و  

در دست فرشتگان بر بال آسمان نشستی... 

تو رفتی و آرزوهایمان اسیر خاک شد و 

ما ماندیم با دنیائی از عشق و یاد تو و 

دست هایی ملتمس که تو را هر لحظه از خدا طلب می کند. 

تو با همه آرزوهایت از ما دل بریدی و  

همه آرزوی ما دیدار روی تو شد. 

تو جاودانه شدی و ما تو را در قلبمان جاودانه جای دادیم . 

 از این پس عطر تو را در میان گلهای رازقی و میخک می جوئیم. 

سر به آسمان بلند می کنیم 

تا ببینیم کبوترها از کدام سمت می آیند و نسیم نفسهای 

  
سبز تو را کجا منتشر می کند و به انتظار روزی می نشینیم  

دستهای ملتمس ما را بگیری و تا مرز دیدارببری...