خدایا سرشارم از عشقت کن

به یاد مهربان قلبی که سالها به دوستی و محبتمان می نواخت....دیگر نمی تپد

خدایا سرشارم از عشقت کن

به یاد مهربان قلبی که سالها به دوستی و محبتمان می نواخت....دیگر نمی تپد

امیدی که نا امید شد....

پرنده از پس دیوارهای شب پر زد

برید رشته ی صبرش به سیم آخر زد

غبار فاجعه تصویر باورش را برد

شبانه باد غزلهای دفترش را برد

بهار زندگیش بین دردها گم شد

میان کوچه و بازار نقل مردم شد

کسی که شانه ی خورشید را تکان می داد

به لحظه های زمستان گرفته جان می داد

کسی که مثل خودش بود و رفت _ حالا نیست

کسی که شاعر شبهای تار بارانیست

                

                ×××××××××

اگرچه پر زدنت را به چشم خود دیدم

                 هنوز _ از تو چه پنهان _ دچار تردیدم

سیاه قسمت ما بود ، سبز مال شما

                همیشه فرخ و خوش باد ماه و سال شما

حدیث صحبت کوتاهمان دراز نشد

                    طلسم شوم گره های بسته باز نشد

نشد دوباره به اینجا بهار برگردد

                        به نفع ما ورق روزگار برگردد

میان اینهمه احساس شاعرانه چه سود

                   شکایت از تو و از کار این زمانه چه سود؟

دلم مجاور یک احتمال غمگین است

                   نفس زدن به امیدی محال سنگین است

یگانه ی همه ی دهر برنخواهی گشت

                 تو رفته ای و به این شهر برنخواهی گشت

به کار معجزه ها دل نبسته ام دیگر

                     از این سماجت بیهوده خسته ام دیگر

                       ×××××××××××

چگونه نقش نگاه تو در برابر نیست؟

تو رفته ای و دلم را هنوز باور نیست

....و سخت بود قبولش اگرچه می گفتند

که مرگ عاقبت قصه ی کبوتر نیست

میان این همه غربت میان این همه درد

دلم فقط به تو خوش بود _ بود! _ دیگر نیست

کنار گرمی این عشق شعله ها هیچند

و وصف حال تو با واژه ها میسر نیست

هنوز یاد تو در ذهن کوچه ها جاری است

بدون امر تو یک نقطه روی دفتر نیست

سکوت و تاول لبهای بسته .... بعد از تو

در این بلاد خزان خورده یک دلاور نیست....

(صبح پروانه ها غم انگیز است) آقای رمضانی