خدایا سرشارم از عشقت کن

به یاد مهربان قلبی که سالها به دوستی و محبتمان می نواخت....دیگر نمی تپد

خدایا سرشارم از عشقت کن

به یاد مهربان قلبی که سالها به دوستی و محبتمان می نواخت....دیگر نمی تپد

امیدی که نا امید شد....

پرنده از پس دیوارهای شب پر زد

برید رشته ی صبرش به سیم آخر زد

غبار فاجعه تصویر باورش را برد

شبانه باد غزلهای دفترش را برد

بهار زندگیش بین دردها گم شد

میان کوچه و بازار نقل مردم شد

کسی که شانه ی خورشید را تکان می داد

به لحظه های زمستان گرفته جان می داد

کسی که مثل خودش بود و رفت _ حالا نیست

کسی که شاعر شبهای تار بارانیست

                

                ×××××××××

اگرچه پر زدنت را به چشم خود دیدم

                 هنوز _ از تو چه پنهان _ دچار تردیدم

سیاه قسمت ما بود ، سبز مال شما

                همیشه فرخ و خوش باد ماه و سال شما

حدیث صحبت کوتاهمان دراز نشد

                    طلسم شوم گره های بسته باز نشد

نشد دوباره به اینجا بهار برگردد

                        به نفع ما ورق روزگار برگردد

میان اینهمه احساس شاعرانه چه سود

                   شکایت از تو و از کار این زمانه چه سود؟

دلم مجاور یک احتمال غمگین است

                   نفس زدن به امیدی محال سنگین است

یگانه ی همه ی دهر برنخواهی گشت

                 تو رفته ای و به این شهر برنخواهی گشت

به کار معجزه ها دل نبسته ام دیگر

                     از این سماجت بیهوده خسته ام دیگر

                       ×××××××××××

چگونه نقش نگاه تو در برابر نیست؟

تو رفته ای و دلم را هنوز باور نیست

....و سخت بود قبولش اگرچه می گفتند

که مرگ عاقبت قصه ی کبوتر نیست

میان این همه غربت میان این همه درد

دلم فقط به تو خوش بود _ بود! _ دیگر نیست

کنار گرمی این عشق شعله ها هیچند

و وصف حال تو با واژه ها میسر نیست

هنوز یاد تو در ذهن کوچه ها جاری است

بدون امر تو یک نقطه روی دفتر نیست

سکوت و تاول لبهای بسته .... بعد از تو

در این بلاد خزان خورده یک دلاور نیست....

(صبح پروانه ها غم انگیز است) آقای رمضانی

بی تو....

بی تو غمناک ترین قصه پاییــز، منم

بی تو از این شب بی آینه لبریـز، منم

آسمان، شاعر چشمان ســیاهت باشد

بی تو معمار غزل های غم انگیز، منم

 
بی تو سرگشته ی این صفحۀ تکرار، منم

بی تو در بستر غم، خسته و بیمار، منم

گم و گیجم که نباشی و مرا شب بکشد

بی تو در هر نفس از مرثیه سرشار، منم

 
بی تو آنکس که در این قافیه تنهاست، منم

بی تو آنکس که نه پنهان و نه پیداست، منم

تب گیسوی تو تاب از دل تنگم ببرد

بی تو آنکس که تنش زخمی رویاست، منم

 
بی تو غمبارترین ناله ی شبگیر، منم

بی تو آن گمشده در کوچه تحقیر، منم

تو که هم معنی مینا و پر از یاسمنی

بی تو آن کشته به بی رحمی تقدیر، منم 

 

گلبرگ دلم رفت تنهایی من رفت........

در فوران باد ستاره ها او را ستودند اشکی فروچکید

و خنده ای بر لب عاطفه ها خشکید

 چرا که گنج عظیم محبت با اولین نگاه سفیر اجل

در شبی وهم انگیز مدفون شهر بی خیابان شد

افسوس که هرگز درنیافتیم او را برای حسرت ما نتراشیده بودند

حالیا دلمردگی مان از آن است که افسانه اش ناتمام ماند

و با هجرتش ما را به سوگ صفا و صداقت نشاند و اینک

از آن همه تخیل با او بودن و آغوشش را جستن 

 افسانه ای بیش نمانده است

مهربان قلبی که سالها به دوستی و محبتمان می نواخت  

                                 دیگر نمی تپد 

پدر آن تیشه که بر خاک تو زد دست اجل

               تیشه ای بود که شد باعث ویرانی من 

مه گردون ادب بودی و در خاک شدی

              خاک زندان تو گشت ای گهر کانی من 

از نداستن من دزد قضا آگه بود

               چو  تو را برد بخندید به نادانی من 

آنکه در زیر زمین داد سر و سامانت

              کاش می خورد غم بی سر و سامانی من 

به سر خاک تو رفتم خط پاکش خواندم

              آه از این خط که نوشتند به پیشانی من 

رفتی روز مرا تیره تر از شب کردی

             بی تو در ظلمتم ای دیده ی نورانی من 

بی تو اشک و غم و حسرت همه مهمان منند

             قدمی  رنجه کن از مهر به مهمانی من 

صفحه ی روی ز انظار نهان می دارم

             تا نخوانند بر این صفحه پریشانی من 

دهر بسیار چو من سر به گریبان دیده است

             چه تفاوت کندش سر به گریبانی من 

عضو جمعیت حق گشتی و دیگر نخوری

             غم تنهایی و مهجوری و حیرانی من 

گل و ریحان کدامین چمنت بنمودند

            که شکستی قفس ای مرغ گلستانی من 

من که آب تو ز سرچشمه ی دل می دادم

            آب و رنگت چه شد ای لاله ی نعمانی من  

من یکی مرغ غزلخوان تو بودم چه فتاد

             که دگر گوش نداری به نواخوانی من